Op reis met Peter Pan door een moeder

Op reis met Peter Pan
door een moeder

Na de reunie kreeg ik door hoe belangrijk de Peter Pan reis voor onze jongeren is geweest. Via de huidige communicatiemiddelen (vooral en MSN en Hyves) worden er diepe gesprekken gevoerd over de aandoening waardoor ze uiteindelijk uitverkoren waren om mee te mogen naar Mallorca. In die gesprekken komen zaken aan de orde zoals: hoe beperkt ben je op school, werk, stage, heb je een toffe ambulant begeleider, ga je een Wajong aanvragen, heb je vaak pijn etc. Onderwerpen die ik als ouder, zeker op de leeftijd van de jongeren, slechts vanaf de zijlijn meemaak. En zo hoort dat mijns inziens ook. Daarom is het des te mooier achteraf te kunnen
vaststellen dat de Peter Pan reis naar Mallorca meer inhield dan een week lol maken (wat natuurlijk ook heel belangrijk is).

Een van de ouders verwoordde op de reunie precies datgene wat ik ook voelde bij de brief van de VSN (Vereniging Spierziekte Nederland) gericht aan onze zoon. Zo is erg is het toch allemaal niet, dat hij voor zoiets bijzonders in aanmerking komt? Dat is voor de kinderen met veel ernstiger gezondheidsproblemen. Maar toch, hij heeft natuurlijk wel een spierziekte, heeft al heel wat jaren het revalidatiecentrum bezocht voor allerlei oefeningen en aanpassingen, dat is toch ook niet wat een “doorsnee” kind meemaakt. Maar voor ons is het zo standaard geworden.

Dus, ja jongen, meld je maar gauw aan. Dit is werkelijk een unieke kans, je hebt immers nog nooit gevlogen, wie weet waar je naartoe gaat? en toen begon het wachten of hij tot de uitverkorenen behoorde. En ook ook de twijfel, want zoonlief heeft ook een dieet, wellicht maakt dat de reis onmogelijk. Enkele weken later volgde een tweede uitnodiging , vreemd, zou er dan zo weinig animo zijn?? Uiteindelijk kwam de verlossende brief van de Peter Pan Vakantieclub: hij mag mee naar Mallorca, 8 dagen, all-in, de tweede week van oktober!!! Gelijk konden we aan het werk om alle vragenlijsten omtrent beperkingen, gewoontes et cetera goed in te vullen, zodat de begeleiders zich konden voorbereiden. Op de kennismakingsdag in september bleek dat het huiswerk door de Peter Panners prima was gedaan. Op alle vragen was een antwoord en ook van uit hen kwamen specifieke vragen waaruit bleek dat ze allemaal heel goed wisten met wat voor groep ze op pad zouden gaan. Aan alle zorg was gedacht en voor alle beperkingen waren mogelijkheden.

Het enige obstakel dat overbleef was school. Aangezien de week midden in de schoolperiode viel en zoon nog leerplichtig is wilde school in eerste instantie geen toestemming verlenen. Grote schrik, maar ook een vastberadenheid kwam op, want dit zou niet gaan gebeuren. Ik heb daarop een brief geschreven, waarin ik heb aangegeven dat het niet zomaar een vakantiereisje was, maar dat juist tijdens zo’n week met deelgenoten (ik heb een hekel aan het woord lotgenoten)., die allemaal min of meer dezelfde problemen oplopen tijdens school, stage, werk, maar ook in hun vrije tijdsbesteding en relaties, op een leeftijd waar opgroeien naar zelfstandigheid en eigenbeeldvorming in volle gang is, los van het ouderlijk gezag, maar met deskundige begeleiding, ze tot waardevolle gesprekken kunnen komen en zo van elkaar leren. Kortom, deze week zou hem ten aanzien van levenslessen misschien nog wel meer leren dan hij ooit op school zou kunnen krijgen. De toestemming vanuit school volgde snel!

Het afscheid op 3 oktober op Schiphol was groots, de verslaglegging op internet tijdens het verblijf was super, het weerzien op 10 oktober enorm! Wat een hechte, warme, sterke club mensen was teruggekomen, zowel de jongeren als de begeleiders. De tranen vloeide overal rijkelijk. Bij het zien van de filmbeelden tijdens de reunie werd dit beeld bevestigd: iedereen trok op met iedereen, iedereen hielp iedereen, iedereen had lol met iedereen.

Naar Mallorca met Peter Pan Vakantieclub in 2009: ” dit hadden we nooit willen missen!” En komt er ooit weer zo’n brief van de VSN bij u binnen: geef u kind die unieke kans!!!!

“een moeder”

Overgenomen uit Nieuwsbrief Vereniging Spierziekte Nederland (VSN) – WEP januari 2010